Πεταλούδα που χτυπά το παράθυρό μου
Το φθινόπωρο είναι η εποχή που μελαγχολείς.
Κοιτάζω το παράθυρο και οι πρώτες ψιχάλες χτυπούν ρυθμικά χορεύοντας το μελαγχολικό χορό τους. Ο ουρανός είναι γκρίζος και σμήνη πουλιών σε σχήμα V ξεκινούν το μακρινό ταξίδι. Είναι γνωστό πως τα σμήνη των πτηνών πετούν σε σχηματισμό V ειδικά όταν πρόκειται για μακρινά ταξίδια. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό έχει να κάνει με τους νόμους της φυσικής γίνεται καθαρά για εξοικονόμηση ενέργειας.
Όλα αυτά είναι αρκετά
Για να με προσγειώσουν από την ξεγνοιασιά του καλοκαιριού και να μου θυμίσουν ότι το φθινόπωρο έφτασε.
Η θεά Δήμητρα χαιρέτησε την κόρη της. Ο πόνος της απουσίας της, στράγγιξε την καρδιά της. Αφαιρώντας τα χρώματα τις μυρωδιές της άνοιξης και το τρυφερό χάδι της γαλάζιας θάλασσας που χαϊδεύει και μαζί με τον ήλιο σμιλεύει τα κορμιά με χιλιάδες υποσχέσεις.
Μια πεταλούδα κάνει κύκλους στο παράθυρο σαν χαμένη παρακαλώντας να της ανοίξω λικνίζοντας τα φανταχτερά φτερά της. Προσδοκώντας ότι θα βρει το καλοκαίρι. Γιατί δεν θέλει να πιστέψει ότι τέλειωσε ψάχνοντας εναλλακτικές για την συνέχεια του
Έτσι και εγώ όπως όλοι πιστευτώ της τελευταίες μέρες του Σεπτέμβρη απλώνουμε της χούφτες μας για να τον κρατήσουμε σφιχτά να μείνει λίγο ακόμα κοντά μας. Όμως αυτός φεύγει ακριβώς στην προκαθορισμένη ώρα. Ξεγλιστράει όπως η άμμος από τις χούφτες μας που τις παρασύρει το κύμα.
Είναι ακριβώς εκείνη η εποχή που θέλεις να σκεπαστείς με ένα λεπτό σεντονάκι. Αφήνεις το παράθυρο μισάνοιχτο για να θυμάσαι τις αναμνήσεις του καλοκαιριού αλλά ταυτόχρονα να νιώθεις έντονα μια δύναμη που σε τραβάει σ’ ένα φθινοπωρινό κιτρινισμένο παραμύθι από τα ξερά φύλλα που φτιάχνουν ένα καφέ κίτρινο χαλί στο νοτισμένο χώμα.
Το φθινόπωρο έχει τις δίκες του μυρωδιές και τους δικούς του ρυθμούς.
Είναι η γέφυρα που ενώνει το καλοκαίρι με το χειμώνα, είναι η μουσική πριν το λιμπρέτο. Η μεταβατική εποχή που σε προετοιμάζει να μπεις σε ένα πιο στενό καλούπι. Τα πέδιλα και οι σαγιονάρες κρύβονται, τα ανάλαφρα ρούχα μπαίνουν στις επάνω σιδεριές της ντουλάπας η στο μπαούλο σαν παλιό νυφικό… Και η ανεμελιά… Κουνάει το μαντίλι.
Οι ομπρέλες τα κλειστά παπούτσια και τα πουλόβερ βγαίνουν στο προσκήνιο. Το τοπίο αλλάζει. Τα φύλλα πέφτουν και η μυρωδιά της βροχής μας προκαλεί μια γλυκόπικρη νοσταλγία. Αναπολούμε στιγμές και μετράμε απώλειες.
Αλλά ξαφνικά βρισκόμαστε στο πιο παγωμένο και σκοτεινό τοπίο. Έτσι αισθανόμαστε στις αρχές του φθινοπώρου αρνούμενοι να δεχτούμε τον ερχομό του χειμώνα.
Τίποτα όμως δεν μπορεί να αναστηθεί αν πρώτα δεν πεθάνει. Με αυτή τη διαδικασία απολαμβάνουμε την άνοιξη μέσα από την ενδοσκόπηση του φθινοπώρου. Και την ομορφιά του καλοκαιριού βιώνοντας ένα παγωμένο χειμώνα.
