Δεν υπάρχει τίποτα κακό στην αγάπη

Το πιο όμορφο πλάσμα είναι λέει αυτό που είναι και το πιο ευτυχισμένο. Πώς όμως το πετυχαίνουμε αυτό; Πώς κατακτάς την ευτυχία; Στριμωχτήκαμε όλοι στους δικούς μας καθρέφτες και κλειδώσαμε την ανάγκη να προσφέρουμε σε παλιά -καλά κρυμμένα- συρτάρια. Ξεχάσαμε πως είναι να δίνεις και να προσφέρεις απλόχερα σε όποιον το χρειάζεται ή σε όποιον το χρειάζεσαι εσύ. Μάθαμε να πνίγουμε καθημερινά τους εαυτούς μας στην απραγία με τρόπο περίτεχνο.

Γεμίσαμε τις καρδιές μας με άχρηστη καλοσύνη και αγάπη που δεν έχει αντίκτυπο κανένα. Αγάπη που κρατάμε καλά φυλαγμένη για πάρτη μας. Για το selfie της Κυριακής και για το like ενός πλασματικού κόσμου. Μα τι ψάχνουμε στ’ αλήθεια;

Εγώ θέλω την αγάπη εκείνη που νιώθεις από ένα χάδι ζεστό ή από το χαμόγελο που βγαίνει μόνο από μέσα μας και από υποσχέσεις που κρατάνε. Πότε επιτέλους θα αποδεχτούμε πως η αγάπη που ψάχνουμε δεν είναι αυτή η απέραντη, η βαριά, η ασήκωτη, αλλά εκείνη η μικρή, η αγάπη μιας στιγμής μέσα στην καθημερινότητα που συνθέτει όλη τη ζωή μας. Εκεί είναι η σωτηρία μας. Στην αγάπη του πρωινού καφέ σ’ ένα κρεβάτι, στην αγάπη του φιλιού για καληνύχτα, στην αγάπη μιας απροσδόκητης αγκαλιάς που έρχεται ξαφνικά από πίσω μας και στο βλέμμα το τόσο αληθινό που κρύβεται μέσα του ολόκληρος ο κόσμος.

Αυτήν την αγάπη θέλω την τόσο απλή και τόσο σπουδαία. Αυτήν την αγάπη έχω να δώσω. Μόνο αν μ’ άφηναν. Ω! Aν μας άφηναν να τη δώσουμε! Οι ταμπέλες που κρεμάσαμε αν μας άφηναν. Οι φόβοι μας και οι κριτικές τους αν μας άφηναν. Πλημμύρισα αγάπη. Αχ αφήστε με να δώσω αγάπη. Αφήστε με!

Γράφει η Mala Testa