Και η αισιοδοξία έχει όρια

Και η αισιοδοξία έχει όρια. Oσο αισιόδοξο άτομο και να είσαι όσο και αν επιμένεις να βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο. Είναι δύσκολο να κλήσεις τα αυτιά και τα μάτια σε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Είναι ακατόρθωτο να αποστασιοποιηθείς από τις τρέχουσες καταστάσεις. Με το καλημέρα διαβάζοντας τις ειδήσεις είναι μια τραγωδία και ένας πανικός.

Έχω την εντύπωση ότι αν ακούσουμε κάποια καλή είδηση θα αντιδράσουμε περίεργα γιατί έχουμε συνηθίσει στην τρόμο λαγνεία. Κάτι ανάλογο με τον ιδρυματισμό.

Οι φοβερές εικόνες

από την τραγωδία του Σεισμού της Τουρκίας και της Συρίας ανεβοκατεβαίνουν στα κανάλια και στα Site με ρυθμό σκυταλοδρομίας. Είναι αδύνατον να αφήσει αδιάφορο και το πιο ψύχραιμο. Όταν ακούς τους δικούς μας σεισμολόγους αλλά και τους ξένους ότι οι επόμενοι θα είμαστε εμείς ένα ηλεκτρικό ρεύμα διαπερνά τη ραχοκοκαλιά. Γιατί κακά τα ψέματα λυπάσαι και συμπάσχεις με τους άδικο δαρμένους είναι τελείως διαφορετικά να τις τρως εσύ.

Ο φόβος και η ανασφάλεια υποβόσκει υποδόρια χωρίς κανείς να αντιλαμβάνεται τίποτα είναι σαν την ησυχία πριν ξεσπάσει η καταιγίδα. Θα σας διηγηθώ ένα κωμικοτραγικό γεγονός που δείχνει σε όλο το μεγαλείο ότι τα νεύρα όλων είναι σχοινιά.

Σήμερα το πρωί έπινα καφέ και άκουγα ένα σκυλάκι στη βεράντα της απέναντι πολυκατοικίας να γαυγίζει για να του ανοίξουν να μπει μέσα. Σε λίγο βλέπω το εξής θέαμα από την πολυκατοικία έτρεχαν στο δρόμο κάποιοι μεταξύ αυτών και μια κυρία έντρομη δένοντας το μαντίλι της, τη ρώτησα τη συμβαίνει και μου απάντησε: Δεν ακούς το σκύλο γαυγίζει έρχεται σεισμός φύγε.

Και παρεμπίπτοντος τα σκυλάκια μας μην τα αφήνουμε έξω αυτό το καιρό και γαυγίζουν ζητώντας να μπουν μέσα γιατι κοψοχολιάζεται ο κόσμος και μπορεί να συμβούν ατυχήματα.

Μυρτώ Πανθέου